nie rozmawiamy

nie rozmawiamy o tym, co nas boli, co najważniejsze, co mamy w sercach. łatwiej się napić, zjarać, zagłuszyć i w ten sposób budować pseudo bliskość, niż nazwać, wypowiedzieć, zastanowić się.
uciekamy od siebie, uciekamy i rzeczywistość internetu nam to ułatwia, bo zawsze można się zalogować i wejść w świat online. szkoda, bo tak bardzo siebie potrzebujemy. realnie człowiek potrzebuje drugiego człowieka, prawdziwego, żywego.

dociekliwość i ciekawość

jak prawdziwe potrafi być życie, kiedy się po prostu żyje. trudno znieść je na trzeźwo, bez żadnych ucieczek, uników i oszukiwania. już na zawsze będę mówiła tylko prawdę, najprawdziwszą prawdę, bo to ją widzę, a mówię, co widzę, a widzę to, co widać, gdy założę soczewki.
a czego nie widzę, to nie widzę, a czego nie powiesz, nie usłyszę. a co ukryje się, pozostanie ukryte, nie mam chęci i motywacji, aby odkrywać. dociekliwość i ciekawość przestała być moją mocną stroną. czy one odchodzą z wiekiem? czy już nie chce mi się przyjmować, przesyciłam się? to kiepska sprawa by była, ponieważ ciągle jest tego sporo, co (być może) wymagałoby dociekliwości, ciekawości, chęci i motywacji.
święta spędzę w waw. i dobrze, nie będzie jazdy saniami przez połowę polski.