tęsknoty waw

uwielbiałam mój okres warszawski.
a zwłaszcza wiosnę, lato i wczesną jesień, gdy bez trzymanki jeździłam na rowerze ulicą krasickiego, czytałam na kocu na polach mokotowskich, piłam tyle kawy w moko, zaglądałam zaciekawiona w witryny i do galerii.
naprawdę były takie tygodnie, gdy rano budziłam się myśląc: "chwilo trwaj. jest cudownie."
był dom.
waw jest tak inspirująca, tak pełna ludzi, tak pełna miejsc, zakamarków, kiczu i piękna, hałaśliwa i cicha.
spotkałam tam przeróżne charaktery. dużo obojętności i dużo pokrewnych dusz. spotkałam tam przyjaciół na całe życie.
ech tęsknoty.

ugasić

foto pochodzi ze źródeł narodowego archiwum cyfrowego

idealność

na pewno się powtórzę, ale tak to lubię, że jako ludzie jesteśmy tacy nieidealni

często łapię się na tym, że szukam i wypatruję idealności, symetrii, stanu perfekcyjnego
a rzeczy są jakie są, ludzie są jacy są, życie jest jakie jest
rzeczywistość jest

morze jest